บางครั้ง เพื่อนกินก็หายาก...
วันที่ 20 พ.ย. ที่ผ่านมามีธุระจำเป็นเกี่ยวกับหลานที่เรียนอยู่ที่เชียงใหม่ ทำให้ต้องขึ้นไปเชียงใหม่อีกครั้งหนึ่งแบบกระทันหัน ระหว่างที่ขับรถถึง อ.เถิน จ.ลำปาง ช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณสองทุ่มอากาศข้างนอกก็เริ่มหนาวเย็น จนต้องหรี่แอร์ในรถลงเพื่อคลายความหนาว บรรยากาศสองข้างทางมืดสนิทตา เห็นแต่แสงไฟของบ้านเรือนชาวบ้านระยิบระยับอยู่ไกลๆ ร่างกายก็ชักอ่อนเพลียเพราะขับรถมาไม่ต่ำกว่าสิบสามชั่วโมงแล้ว เนื่องจากต้องแวะทำงานมาด้วยตลอดทาง ก็คิดไว้ในใจว่าจะแวะหาอะไรกินสักหน่อยที่ตัวอำเภอเถิน ทำให้นึกถึงร้านกาแฟที่ไปแวะกินบ่อยๆ ซึ่งใกล้ๆ กันก็มีร้านข้าวแกงที่พอจะฝากท้องได้เหมือนกัน ขณะที่กำลังนึกเพลินๆ ทันใดนั้นก็..........
...ก็นึกขึ้นได้ว่า เดี๋ยว โทรไปชวนเพื่อนที่เชียงใหม่ ไปกินเที่ยวที่ลานเบียร์กันดีกว่า เพราะลานเบียร์ที่เชียงใหม่ ในช่วงฤดูหนาวจะมีเสน่ห์ดีนักแล...
อย่างที่บอกไว้ข้างต้นครับ เพื่อนกินไม่ได้หาง่ายเสมอไป หลังจากที่ตั้งใจว่าจะไปถล่มลานเบียร์ที่เชียงใหม่ จึงเริ่มทะยอยโทรหาเพื่อนที่อยู่เชียงใหม่ ทีละคน
เริ่มจากไอ้จอม ประธานรุ่น (แอบยึดอำนาจมา)
"กูก็อยากไปว่ะต๋อง แต่วันนี้พี่อ้อมมา และกูต้องเขียนโครงงานส่งที่ทำงานด้วย เอาไว้วันพรุ่งนี้ได้ไหมว่ะ กูอยากไปจริงๆ ลองชวนไอ้อ้อ ไอ้หมอ ดูดิ”
นี่แหละ ลีลาของมัน แต่ก็เข้าใจมันอ่ะนะ แฟนมาหาทั้งที่ต้องให้เวลากันหน่อย
เหยื่อรายต่อไปดีกว่า ไอ้อ้อ ตัวเล็กดำ ผมหยิก แต่ดันใส่คอนแทกซ์เลนสีฟ้า ดูไม่จืดเลย
“กูอยู่ที่ปายว่ะต๋อง กูเพิ่งขึ้นมาเมื่อวานนี้เอง อีกสองวันถึงจะกลับ มึงยังอยู่เชียงใหม่หรือเปล่าว่ะ จะได้ไปกินด้วย”
เมิงปายทำเชี่ยอะไรที่ปายว่ะ กูขึ้นมาวันเดียวก็ต้องกลับแล้ว
ไม่เป็นไร ไอ้หมอน่าจะอยู่
“ตู๊ด ๆ ๆ ๆ”
ทำอะไรอยู่ว่ะ ไม่รับสาย
ลองชวน ไอ้ด๊อกเตอร์โจ๊กสิ ได้ข่าวช่วงหลังก็เริ่มกินเบียร์เหมือนกันนี่หว่า
“ไม่ไป กูไม่ไป จะไปนั่งตากเหมย (หมอก หรือ น้ำค้าง) ให้หนาวทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบาย ไปซายูริสิ ถ้าไปซายูริ กูจะไปด้วย”
ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย แล้วยังมีข้อต่อรองชวนไปเที่ยวอ่างอีกนะ ไอ้ด๊อกเตอร์เวร
เออๆๆ ไอ้เอก ไอ้เอกพวย ต้องว่างแน่เลย
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
ไปอยู่ไหนของมันว่ะ
เฮ้อ... ได้แต่นั่งถอนหายใจไปขับรถไป ชวนใครอีกว่ะเนี๊ยะ อ้าว..ไอ้หมอ โทรกลับมาพอดีเลย
“อ่อ เหรอ กูอยู่ที่จอมทองว่ะต๋อง เมียกูคลอดลูกเดือนที่แล้ว ก็เลยพาเมียมาอยู่บ้านแม่ยายที่จอมทอง มึงขึ้นมาเชียงใหม่เหรอ แล้วไม่มีใครว่างเลยเหรอ”
อีกหนึ่งความหวังก็หลุดลอยไป พวกที่เหลือก็แต่งงานแล้วทั้งนั้น คงไม่โทรตามแล้วล่ะ
เซ็ง :(
No comments:
Post a Comment